Mozaïek: de menselijke maat

In Cambodja krijg je service met een smile. Zelfs als je de aangeboden tuktuk niet neemt of dat sjaaltje niet wenst te kopen blijft men vriendelijk. Als je ergens hebt gegeten dan word je met een superglimlach (en met de handpalmen op elkaar voor de borst) meerdere keren bedankt. Men wil een klant graag tevredenstellen. Met soms als nadeel dat ja wordt gezegd wanneer het waarschijnlijk nee is of je de indruk krijgt dat men iets niet weet en hoopt het zo te negeren, want anders betekent dat hier gezichtsverlies. De atmosfeer is in ieder geval vriendelijk, zachtmoedig. Anders dan in Vietnam dat op ons wat meer gejaagd, agressief en commercieel overkomt.

Al zijn de verschillen binnen Vietnam groot: in het noorden - zelfs in grote stad Hanoi- ervoeren we niet het 'harde' van Saigon / Ho Chi Minh City. Ook de gemoedelijkheid en rust die onze logeerfamilie in de Mekongdelta uitstraalde is niet te vergelijken met de stadsmentsliteit in Saigon. Maar wel zijn het allemaal harde werkers in Vietnam. En we hebben bewondering voor hoe men hier het land na de vele jaren oorlog - met Frankrijk, met de VS, en tussen noord en zuid - weer heeft opgebouwd. En hoe men, helaas ten koste van veel mensenlevens, wel de Westerse grootmachten heeft weerstaan. Een bezoek aan het 'War remnants museum' (oorlogsmuseum) in Saigon maakt je opnieuw kwaad op de VS als je ziet hoeveel oorlogsgeweld het over Vietnam (en buurlanden) heeft uitgestort.

In centraal Vietnam zagen we ook een toeristisch contrast. Toen we vanuit de historische stad Hue, op het lijstje van alle reistours, wegens de regen de plannen omgooiden om naar de (droge) centrale hooglanden van Vietnam te gaan, kwamen we in een andere wereld. Er werd nauwelijks Engels gesproken; we werden niet aangesproken door allerhande verkopers; restaurants en cafés zijn nauwelijks ingesteld op buitenlandse toeristen; naar een reisbureautje moet je echt zoeken.... Een leuke en relaxte afwisseling van de grote stad!

In Cambodja zijn onze ervaringen beperkt. Wat toerisme betreft, daar valt op dat in Angkor Wat de Aziatische toerist in de meerderheid is. Een voorbode ... Veel groepen Chinezen, Koreanen en Japanners. Vooral die eerste twee blijken vaak onbehouwen hun weg te zoeken naar de beste plekken om ontelbare foto's te maken (ik heb mijn meerderen echt wel gevonden als het om aantallen foto's gaat). Zonder oog voor medereizigers lopen ze door ieders beeld, dringen voor of proberen je opzij te drukken en zijn zelf bezig om elkaar op elk mooi plekje 100x te fotograferen in een soort van modeposes (met check van de foto's tussendoor en eventueel opnieuw 'in de houding'). Onze gids gaf aan dat hij dit de 'ergste' groepen vond wat egoïstisch gedrag betreft, samen met de Russen die zich ook nergens wat van aantrekken. 'The most stonefaced tourists' volgens onze lokale gids. Touwen die kwetsbare monumentgedeeltes begrenzen, verbodsbordjes om op oude muren te klimmen: ze laten zich aan niets gelegen liggen ...

Na Angkor Wat vertrekken we naar het zuiden, naar Kampot: een kleine stad aan de rivier en nabij de zee. Volgens de boekjes een sfeervol stadje met nog veel koloniale architectuur uit de Franse jaren 20 ('het Hoi An van Cambodja'). Het ligt buiten de standaardtoeristenroute. Benieuwd naar wat voor stukje dit weer toevoegt aan het mozaïek van mensen en ervaringen!