Weerzien met Myanmar

Niet vaak gaan we terug naar plaatsen waar we al zijn geweest. Omdat er nog zoveel andere mooie plekken te ontdekken zijn... Maar voor Myanmar maken we een uitzondering. We waren er eind 1995 toen het even een opleving in openheid leek te vertonen. Er liep slechts een enkele andere toerist, en de infrastructuur was bar slecht. Maar het land, de mensen, de bezienswaardigheden, maakten zoveel indruk dat we ooit nog eens terug wilden.

Nu dus. Met een korter bezoek en gebruikmakend van tegenwoordig aanwezige betrouwbare binnenlandse vluchten.

Yangon airport lijkt nog even rustig. Gelukkig nu een goede taxi en niet zo'n wrak als destijds. En een chauffeur die ons brengt waar we wezen willen zonder te proberen ons naar een ander hotel (er zijn nu veel meer hotels, en alle te duur voor wat ze bieden, vergeleken met andere landen in de regio) te loodsen.

Meer moderne hoogbouw in de stad, maar in het oude centrum nog steeds - in diverse stadia van onderhoud - de vele panden uit de Engels koloniale tijd. De genummerde straten met kleurrijke - maar vaak zwart verweerde - appartementenblokken, balkons met ijzerhekwerk, wasgoed en planten. In de straatjes de 'gildes' bij elkaar: zie je een touwslager of papierhandel, een electrahandel of een boedhistische parafernalia zaak, dan zie je er gelijk veel meer. Handig voor de klant, maar je vraagt je soms af of iedereen wel wat verkoopt met zoveel overlappend aanbod bij elkaar. Op de stoep van de grotere straten de vele straatverkopers: mandarijnen, kalenders, boeddhaposters, zonnebrillen, gebakken snacks, oude munten, enz, enz.

Ben wil graag weer een kopje thee drinken in het oude Strand hotel. Dat deden we destijds ook, zonder op de menukaart te kijken, en het bleek toen het duurste kopje ooit. Maar je kunt er wel lekker zitten. Met nu ook Wifi, zoals op veel plaatsen, maar niet overal vlot werkend (in ons hotel was het naadje). Voor Gerrie is het de binnenstad zelf en voor beiden de Schwedagon pagode die speciaal op de verlanglijst staan (de laatste verdient een apart stukje). Het voelde voor ons weer vertrouwd hier rond te lopen.

De meeste mannen, ook veel van de jonge generatie, dragen nog altijd de longi (soort sarong) die ze heel handig omknopen met plooi voor en knoop op de buik. De vrouwen maken zich nog steeds mooi met tanaka: van stukken boombast wrijf je met water een papje op een gladde steen en dat veeg je op je wangen of op je hele gezicht. Ook de kinderhuid wordt er vaak mee beschermd.

Toch al snel hadden we onze vlucht van Yangon naar Heho gepland: bezoek aan het Inle-meer. Surrealistisch was het 'ballet' in de vertrekhal voor binnenlandse vluchten. In verschillende elkaar kruisende rechte lijnen loopt de staf van twee vliegmaatschappijen door de lege vertrekhal, zo voor het oog van niets naar nergens. Als intermezzo loopt de wc-schoonmaakster er met een emmertje 'ongecoördineerd' door heen. Als rekwisiet een kerstboom naast de grote weegschaal.

We zitten nog met een man of 8 te wachten, groen stickertje met onze bestemming op de arm, tot we kunnen boarden. Daarvoor zal een medewerker van Mandalay Airways met een bordje verschijnen. De bagage is al op de grote weegschaal gewogen, goedbevonden en handmatig afgevoerd. Wij staan een klein stukje in de bus en lopen dan naar het vliegtuig.

We zijn er weer en weer onderweg.