Fietsen rond Hoi An: rijst, groente & geschiedenis

Als scholieren met de rugzak in het mandje voorop fietsen we door en om Hoi An. Ons hotel heeft fietsen omdat het op 20 min van het historische centrum ligt; handig dus. Stoppen voor foto's is makkelijk, want het frame is vrij klein, dus voeten zo aan de grond. We hebben nu gelukkig zonnige dagen: 2 jaar geleden lieten we Hoi An schieten vanwege de continue regen (neveneffect tyfoon Filipijnen).Terecht blijkt: in een van de historische koopmanshuisjes staat een streepje bij de waterhoogte van half-november 2013 .... tot schouderhoogte bij Ben!!

Het stadje heeft een sfeervol historisch centrum, met 18e/19e-eeuwse koopmanshuisjes, Franse stijl huizen met louvre-deurtjes, oude Chinese pagodes en gemeenschapshuizen, een overdekte Japanse brug uit 17e eeuw, en ontelbare galeries, souvenirshops, restaurants en kleermakers uit de huidige tijd. De gekleurde lampionnen, vooral 's avonds opvallend, zijn wellicht wat kitscherig, maar maken het wel gezellig.

We hebben echter nog niet vaak zo'n met toeristen overladen plaats meegemaakt. Het is ook extra druk met buitenlanders vanwege Kerst, en op Kerstavond aangevuld met vele Vietnamezen, vooral jongeren, uit de stad en ommestreken vanwege 'Full moon day'. 's Avonds koop je dan kaarsjes om op de rivier te laten drijven: brengt geluk. En verder eet je dan bij de vele straatstalletjes. Met alle drukte lijkt het wel Amsterdam met Koningsdag, of een zomerse zondag in Bronkhorst.

De stad ligt in een soort delta met veel watergangen, nipapalm, en eilandjes (drukke veerboten). Ons hotel ligt aan een steeg naar een van de vele buitenaf-wijkjes, tussen een waterloop, een veld met zoete aardappel, huizen, en ingesloten rijstvelden. We zien het plukken van blad van de zoete aardappel; verzameling van slakken van de modderige rijststoppel; veel mensen op het rijstland, en op verschillende wijze egaliseren van rijstvelden; glimmende waterbuffels en kleine trekkertjes.

Ook de zee is dichtbij: eind van de weg naar links had de receptionist al gezegd, rechts is niet interessant. Waarom werd ons pas duidelijk op de fiets: de palmenkust blijkt daar geheel dichtgebouwd met luxe resorts, zonder publieke opgangen naar het strand. De andere kant op biedt nog genoeg smalle weggetjes naar het strand, eindigend bij een simpele eettent annex souvenirshop annex kleermaker. De parasols en ligstoelen zijn er zelfs gratis. Groot contrast. Hoe lang voor ook dit dorp z'n kuststrook heeft volgebouwd? De toenemende aantallen toeristen, met name uit China, Japan, en zontoeristen uit Rusland, doen hiervoor vrezen.

Net achter de kust en rijstvelden ook het groentedorp Tre Que. Geen koffiestruiken hier, maar strakke groentebedden en ook teelt van rozen en chrysanten in potten. Mooie papaya's, slechts rond een meter hoog en al vol met (groene) papaya's. Centraal omsluiten de huizen ook een groot moestuincomplex. Heel veel bedden met net opgekomen (kruiden)plantjes, zoals de Vietnamese basilicum/munt, koriander, sla, zoete aardappel. Als bemesting gebruikt men een soort fijn zeewier. Te zien valt dat sommigen hun kiembedden tegen de zon beschermen door palmenblad, anderen door gaas; sommigen hebben beregening aangelegd, anderen lopen met gieters. Dat groente meer oplevert dan rijst is sowieso te zien aan de wat luxere huizen hier.

Aan de kreken zie je ook met dijkjes omzoomde vijvers voor garnalen; er liggen lange staken met waterraden die lucht in het water kunnen brengen. En ijsvogels zitten op strategische uitkijkposten. Wij fietsen over een dijkje met rechts de garnaalvijvers en links de glimmende ruggen van buffels in de modder, en een boer die deze en een aantal koeien begeleidt. Deze landelijkheid is een welkom intermezzo in de stadsdrukte.